Περί Ευρωπαικής και εγχώριας υποκρισίας

Του Γιάννη Μπαξεβάνη

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του Ρίτσαρντ Πάρκερ, ο οποίος εκτός των άλλων είναι και προσωπικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού, καθώς και τις πρόσφατες αναφορές Ευρωπαικών ηγετών διαπιστώνεις για μια ακόμα φορά οτι όλα τα κρίσιμα θέματα που αφορούν την Ελληνική οικονομία ήταν γνωστά τόσο στην ΕΕ και στο ΔΝΤ όσο και στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας.

'Οταν οι μεγάλες οικονομίες του πλανήτη παρασύρονταν η μια μετά την άλλη στη δίνη της κρίσης, η τότε κυβέρνηση καμάρωνε οτι η Ελλάδα αντιμετωπίζει την κατάσταση με σοβαρότητα και υπεύθυνα, ενώ παράλληλα σχεδίαζε την άτακτη φυγή της και λίγους μήνες αργότερα ο σημερινός πρωθυπουργός ορκίζονταν οτι λεφτά και περιθώρια προόδου υπάρχουν . Σαν κόμματα και πολιτικοί το μόνο που καταφέρατε είναι να παραπλανήσετε το λαο και να δώσετε την ευκαιρία στους αδίσταχτους τυχοδιώκτες δανειστές μας να ανασυνταχτούν και να οργανώσουν τον τρόπο που θα ρεφάριζαν τις ζημιές τους χτυπώντας αδύναμες οικονομίες.

Δεν είναι δυνατόν να μην γνωριζαν νυν και πρώην κυβερνήσεις την οικονομική κατάσταση της χώρας και το μονόδρομο που είχαμε μπροστά μας. Κάθε έντιμος και ειλικρινής πολίτης μπαίνει πλέον στη διαδικασία να σκεφτεί οτι έχει να κάνει ή με "μεγάλους ψεύτες" ή με "επικίνδυνα άσχετους" ή και τα δύο.

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι οτι και στα δύο κόμματα υπάρχουν αρκετά ικανά στελέχη, άνθρωποι της αγοράς, οικονομολόγοι, ακαδημαικοί και επιστήμονες και αδυνατώ να πιστέψω οτι πιάστηκαν στον ύπνο.
Τι είναι αυτό όμως που αναγκάζει μια ομάδα τέτοιων ανθρώπων να σιωπά;
Το προσωπικό συμφέρον; Η κομματική γραμμή; Η ανθρώπινη ανάγκη να μην αποδεχτείς την αποτυχία σου; 'Η το γεγονός οτι έχουν μάθει οι πολιτικοί μας να μας αντιμετωπίζουν σαν όχλο που με λίγα μαρκετίστικα τρικ μπορεί εύκολα να παρασυρθεί και να οδηγηθεί εκεί που θέλουν; Λίγο απ' όλα λέω εγώ αλλά κατα κύριο λόγο η τελευταία εκδοχή.
Απλοποιόντας τους παραπάνω χαρακτηρισμούς μένουμε στο "επικίνδυνοι" και "ψεύτες"

Μόνο το ΔΝΤ και η ΕΕ ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν επαρκή κεφάλαια που είχε ανάγκη η ελληνική οικονομία για τη βιωσιμότητά της" αναφέρει. ο Ρίτσαρντ Πάρκερ στη συνεντευξή του.

Σωστά τα λέει ο κος Πάρκερ και σε τελική αναλυση με κάποιον τρόπο έπρεπε και να βρεθούν χρήματα αλλά και να μπεί  φρένο στη σπατάλη του κράτους και σε όλη αυτή την αρρωστημένη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την μεταπολίτευση και έπειτα.

Αυτό που δεν αναφέρει είναι οτι ήταν πρόθυμοι αφενός "με το αζημίωτο" και αφετέρου με όρους "πλήρους αιχμαλωσίας".
Ως 'Ελληνα πολίτη και πατέρα με προσβάλει να εξαρτάται το μέλλον των παιδιών μου από τους τεχνοκρατικούς μηχανισμούς του ΔΝΤ αλλά εξίσου με προσβάλει και με εξαγριώνει το γεγονός οτι οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών είναι οι κύρια υπεύθυνες γι αυτή την κατάντια και αυτοί που ουσιαστικά υποθήκευσαν το μέλλον μας.
Και ειλικρινά δεν βλέπω το λόγο που πρέπει να παρεξηγήσω τον διορισμένο επιτηρητή όταν δεν του βγαίνουν τα μαθηματικά και ζητάει νέα μέτρα, οπως δεν βλέπω και το λόγο που πρέπει να κλείσω το στόμα μου και να μην "στειλω στο διάολο" όλους αυτους που έχουν το θράσος ακόμα και σήμερα να μιλάνε.

Ναι, κύριε Πάγκαλε εχεις δίκιο όταν λές οτι  "μαζί τα φάγατε" και οχι "φάγαμε", αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να το λες εσυ. Θα το πω εγώ και κάθε έλληνας πολίτης που αγωνίζεται για το καλό αυτού του τόπου και συντηρεί αυτό το άθλιο κατασκεύασμα που εσεις αποκαλέιτε δημόσιο.

"αν οι μεγαλύτερες οικονομίες της Γαλλίας και της Γερμανίας δε διασώσουν τις μικρότερες και ευάλωτες οικονομίες της ευρωζώνης, όπως είναι η Ελλάδα, τότε αυτό σημαίνει ότι θα αφήσουν τη μετάσταση του καρκίνου να επεκταθεί σε ολόκληρη την ευρωζώνη". αναφέρει. ο Ρίτσαρντ Πάρκερ στη συνεντευξή του.

Θα συμφωνήσω με τον κύριο Πάρκερ οτι τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας δεν είναι τα μοναδικά στην Ευρώπη  και ενδεχομένως δεν είναι μεγάλη υπόθεση έιτε η διασωσή είτε η παραδειγματική τιμωρία τους. Περισσότερο λειτουργούν σαν πειραματόζωα αφού μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ισπανίας ή της Ιταλίας μπορεί να σήμαινε και τη διάλυση της Ευροζώνης.

Και οι δύο όμως αυτές χώρες (Γερμανία - Γαλλία) φέρουν μεγάλο μέρος ευθύνης για την σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, σαν χώρες-προμηθευτές που επέβαλαν με τον τρόπο τους δυσβάσταχτες οικονομικά στρατιωτικές προμήθειες.

Αν υπήρχε ουσιαστική διάθεση βοήθειας από πλευράς Ευρωπαικής Ενωσης, η βασική πρωτοβουλία που θα έπρεπε να λάβει είναι η "σταδιακή μείωση των εξοπλίσμών στην περιοχή" κάτι που θα απελευθέρωνε τεράστια κεφάλαια και θα έδινε τη δυνατότητα στροφής προς την ανάπτυξη.

Στην ομιλία του ο Daniel Cohn Bendit το Μαιο του 2010 στο ευρωπαικό κοινοβούλιο  αναφέρεται στην υποκρισία Γερμανίας, Γαλλίας που εξακολουθούν να κερδοσκοπούν σε βάρος της χώρας μας  ενω ταυτόχρονα κουνάνε το δάχτυλο αυστηρά.

Για την άτεγκτη στάση που τηρεί η Άγκελα Μέρκελ  "η Ελλάδα αποτελεί παραδοσιακά τον καλύτερο πελάτη της Γερμανίας, η οποία όλα τα προηγούμενα χρόνια κέρδισε τεράστια ποσά χρημάτων με τις εξαγωγής και το εμπόριο της προς την Ελλάδα και τις άλλες μικρότερες χώρες της ευρωζώνης. Είναι αδιανόητο, λοιπόν, να θέλει να καταστρέψει η Γερμανία έναν τόσο καλό πελάτη από τον οποίον βγάζει τόσα κέρδη". 

Ξεπερνώντας την υποκρισία των ευρωπαικών οικονομικών υπερδυνάμενων βρισκόμαστε εν αναμονή της συνόδου κορυφής στις 25 Μαρτιου για τις τελικές αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών μπας και μπορέσουμε να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για το τι πρόκειται να μας συμβεί. Το σίγουρο είναι οτι δεν υπάρχει περιθώριο για λανθασμένες επιλογές.