Δε μ' αρέσουν τα μαθηματικά. Κάποτε μ' άρεσαν. Όχι πια. Τώρα τα βλέπω σα σύμβολα, δίχως λογική° σα διαδικασία.
Δε μ' ενοχλεί το "δίχως λογική", πότε μου δε μ' ενόχλησε. Ψοφάω να μιλάω για κάτι αόριστο, κάτι αόριστο που είναι τόσο συγκεκριμένο όσο κάτι που δείχνεις με το δείκτη του δεξιού σου χεριού, του αριστερού, αν είσαι αριστερόχειρας. Ωστόσο είμαστε όλοι αρκετά εγωιστές, για να καταλαβαίνουμε ο,τι μπορούμε να καταλάβουμε, με βάση τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Μ' αυτή την έννοια, πάντα μα πάντα μιλάω για κάτι γενικό.
Ίσως αυτή τη φορά ν' αποτελεί κομμάτι της δικής μου αμφιθυμίας, μα όλοι λίγο πολύ πάσχουμε από αυτήν. Κι ενώ από την πρώτη στιγμή το δήλωσα ξεκάθαρα πως δε μ' αρέσουν τα μαθηματικά, πες το αριθμητική ή άλγεβρα αν θες, υπάρχει κάτι που με συγκλονίζει στο συν άπειρο.
Μ' αρέσει το συν άπειρο, γιατί έχει κάτι το μυστηριώδες, κάτι το άγνωστο. Όλοι το ξέρουν μα κανείς πραγματικά. Κι ίσως αυτό που θες πραγματικά είναι αυτό που σου είναι αδύνατο να αποσυμβολοποιήσεις, σαν το συν άπειρο.
Ο,τι γνωρίζεις λίγο λίγο το βαριέσαι. Μα το συν άπειρο είν' αδύνατο να το γνωρίσεις κι ίσως επειδή πότε σου δεν το γνώρισες, γι' αυτό είν' ακόμη το συν άπειρο, γι' αυτό δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Σαν ένα πρόβλημα που δεν κατάφερες να λύσεις κι ακόμα κι αν μπορείς να φέρεις εις πέρας δεκάδες άλλα, αυτα δεν αποτελούν πρόκληση ούτε για 'σένα, ούτε για 'μένα, ούτε για κανέναν που αναζητά ένα συν άπειρο.
Είναι χαοτικό να θες ένα συν άπειρο. Νόμιζα πως όλοι θελαν ένα μα προς μεγάλη μου απογοήτευση έκανα λάθος. Κι έτσι μένουν λίγοι αλλοπαρμένοι, σαν κι εμένα, να ψάχνουν να βρουν ένα δικό τους. Ωστόσο τους λυπάμαι αυτούς που διάλεξαν έναν κοινό αριθμό, σχεδόν όσο θαυμάζω εκείνους τους ευτυχισμένους που το βρήκαν. Κι αρνούμαι κατηγορηματικά να σταματήσω να το ψάχνω, όχι από εγωισμό, ούτε γιατί απαξιώνω όλους τους άλλους αριθμούς, αλλά από δέος σ' ο,τι με κάνει και το ψάχνω.
Ένα συν άπειρο θα σε κάνει πάντα δυστυχή. Κι ίσως ζηλέψεις, στην πορεία, όλους αυτούς που βλέπουν μονάχα ένα ξαπλωτό οκτώ. Σκέψου απλά. Σου φτάνουν μόλις δυο δεύτερα για να μετρήσεις ως το οκτώ μα ακόμα κι αν μπορούσες να μετράς απ' το πρώτο σου δευτερόλεπτο στον κόσμο, αυτή η ζωή δε φτάνει για ν' αγγίξεις το συν άπειρο.
Ωστόσο υπήρξαν κάποιοι που το θέλησαν πολύ. Κι ήρθαν και κούμπωσαν ο ένας πάνω στον άλλον και το κατάφεραν μαζί, σαν δυο μηδέν το ένα δίπλα στ' άλλο. Κι αν πράγματι μπορούσες να το δεις με λίγη παιδική φαντασία, θα βλεπες πως το συν άπειρο δεν είναι τίποτε άλλο απ' τη δική σου θέληση να κυνηγήσεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν.
Στην τελική, δεν έχει σημασία "τί" είναι κατ' ουσίαν το συν άπειρο. Είναι άλλο για 'μένα κι άλλο για 'σένα, σαν φυσική υπόσταση, σαν επιδίωξη, σα στόχος. Αν υπάρχει κάτι που μετράει, για να μιλήσουμε κάπως πιο "μαθηματικά", αυτό είναι η άρνησή σου να συμβιβαστείς μ' ο,τι μεσολαβεί απ' το μηδέν ως το άπειρο και η επιδίωξη να κατορθώσεις το ακατόρθωτο.
