Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός και καταγράφτηκε από το emergency ch 106 (Finisterra/ Galicia) τον Οκτ. 1997
Ισπανοί: Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση, παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.
Αμερικανοί: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.
Ισπανοί: Αρνητικόν! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες, 15 μοίρες βόρεια.
Αμερικανοί: Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.
Ισπανοί:Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική, ούτε εφικτή.
Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.
Αμερικανοί: (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους, του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ.Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών.
Δεν κάνω ΥΠΟΔΕΙΞΗ, αλλά σας ΔΙΑΤΑΣΣΩ!
Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας.
Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!
Ισπανοί: Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δυο άτομα.
Έχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δυο μπουκάλια μπύρα και ένα καναρίνι.
Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα.
Επιπλέον μας υποστηρίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός Cadena Dial de La Coruna.
Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-835 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε.
Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος φάρος των Ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε σε όλες τις γ... απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του γ... σκάφους σας, που σας επαναλαμβάνω κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας.
Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.
Αμερικανοί: ΟΚ, κατανοητόν, ευχαριστούμε...
Το ελαβα σημερα το πρωι και μιας και δεν προκειται για φανταστικη ιστορια αλλα αφηγηση ενος Ελληνα ναυτικου σκεφτηκα να το μοιραστω μαζι σας
Ο Μανος ειναι καπετανιος εδω και χρονια σε tankers και ηταν απ' τους νεοτερους σε ηλικια οταν πρωτοκαπετανεψε.
Απο μενα πολλες ευχες για καλες θαλασσες
Ήταν πριν από ένα μήνα περίπου, τότε που βρισκόμουν στο Callao του Peru και είχα στείλει το τελευταίο μου μήνυμα. Έκτοτε ακολούθησα πορεία Βόρεια και κατέπλευσα στο Los Angeles όπου και ροκανίσαμε λίγο χρόνο στο αγκυροβόλιο. Ήλιος με δόντια και κρύο πολύ.
‘Ήρεμο αγκυροβόλιο. Ήμασταν τυχεροί. Όχι για πολύ όμως. Οι τελευταίες ημέρες ηλιόλουστες και τίποτε δεν προϊδέαζε αυτό που θα ακολουθούσε στην επόμενη αποστολή μας.
Λίγο πριν το πέρας της εκφόρτωσης ειδοποιήθηκα από τους ναυλωτές να πλεύσω για το Βανκούβερ του Καναδά. Δεν είχα πάει ποτέ ξανά. Άγνωστα νερά για μένα, αφιλόξενα από τις ιστορίες που είχα ακούσει. Βόρειος Ειρηνικός μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Είναι πανέμορφο το μέρος που θα πάς μου ανέφεραν από την εταιρεία. Την ώρα που το άκουγα το αριστερό αυτί μου ήταν προσηλωμένο σε αυτό που μου έλεγαν και το μυαλό είχε ήδη αρχίσει να βγάζει σχέδιο. Να ασφαλίσουμε καλά το πλοίο, να αδειάσουμε τις σεντίνες, να δοκιμάσουμε τους συναγερμούς, να ελέγξουμε όλες τις υδατοστεγείς ότι εφαρμόζουν καλά, να ασφαλίσουμε τις άγκυρες με διπλά συρματόσχοινα, να ξαναδούμε τα εφόδια των βαρκών, να ελέγξουμε συχνότητες εκπομπής και λήψης ασυρμάτων και δορυφορικών, να, να, να, να……….και από τα πολλά να και να, να σου κι ένα κόμπος στο στήθος ξέρετε τώρα σαν αυτόν που μας πιάνει όταν αγχωθούμε πολύ η σαν στεναχωρηθούμε. Μα ήταν ανάγκη να μας τύχει τέτοιο ταξίδι τώρα σκέφθηκα φουρκισμένος.
Κλείνω το τηλέφωνο και αρχίσω να δίνω τις πρώτες οδηγίες, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε το άλλο. Πήγαιναν οι ναύτες και οι αξιωματικοί και κοίταζαν μία μια τις προετοιμασίες. Καλοί άνθρωποι, δεν βαριγγόμισαν καθόλου. Βέβαια με είδαν και κατάλαβαν.
« Μόλις αποβιβασθεί ο Πλοηγός βγαίνουμε στην ανοικτή θάλασσα. Δεν θα μας χαρισθεί τους είπα.
Πρέπει όλα να είναι έτοιμα. Δεν έχει ξεκούραση αν δεν τελειώσουν οι προετοιμασίες ». Γινόμουν στενόχωρος μα δεν είχα άλλη επιλογή. Πράγματι όλα έγιναν πριν ακόμη λύσουμε από την προβλήτα. Μια σχετική ανακούφιση ξεπρόβαλε στην πόρτα της αγωνίας μου. Πάμε τώρα για την άλλη έννοια μας, τον καιρό.
Τι γίνετε Παναγιώτη, τι μας λέει το δελτίο ? - «Βράζει ο Τόπος » αποκρίθηκε. Και η ψυχή μου μαζί του σκέφθηκα. «Όλα θα πάνε καλά, να δεις ότι δεν θα μας αγγίξει, θα περάσει » του απάντησα με αψυχολόγητο ύφος. Βέβαια ήξερα και ήξερε πως δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα.
Και αφήσαμε τον πλοηγό να πάει στο καλό, και βγήκαμε στην ανοικτή θάλασσα. Οι πρώτες έξι ώρες ήταν χάρμα θεού, αφού έφτασα κι εγώ να πιστέψω πως είχε κάνει λάθος το δελτίο. Μετά όμως διαπίστωσα πως μάλλον ήταν ο πόθος μου. Και ξεκίνησε, καλή αρχή. Ήταν 17 Φεβρουαρίου του 2013.
Οι αρχικοί υπολογισμοί ήθελαν το πλοίο να φθάνει στο Βανκούβερ την 19η Φεβρουαρίου, βραδάκι περίπου. Με πήρε ο πράκτορας τηλέφωνο (στην αρχή γιατί στην συνέχεια δεν είχαμε ούτε τηλέφωνο) να μου ανακοινώσει ότι με περιμένει στις 19/2. Γέλασα και τον ρώτησα από πού καταγόταν. Από ένα ορεινό χωριό της Ρουμανίας μου αποκρίθηκε. Φίλε Ciobanescu μάλλον Θάλασσα πρωτοαντίκρισες στον Καναδά του είπα. Ναι μου αποκρίθηκε ξανά και γέλασα. Άκου του απάντησα, πες ότι θέλεις σε όποιον θέλεις εκεί στο Βανκούβερ μα μην κάνεις το τραπέζι γιατί μάλλον θα είναι πολύ κρύο το γεύμα όταν καταφέρω να φθάσω. Ούτε αυτό το κατάλαβε ο Ρουμάνος, κι έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο καιρός γινόταν αγριότερος ώρα με την ώρα. Δεξιά μας η απόκρημνη ακτογραμμή της Αμερικάνικής Ηπείρου σε απόσταση 26 μιλίων . Ο Καιρός ήταν Αριστερά μας και δυνάμωνε. Όμως τίποτε δεν ήταν χειρότερο από την αποθαλασσία του Βόρειου Ειρηνικού. Κύματα σαν τείχη 6- 7 μέτρα να έρχονται με ορμή και να μας κτυπούν άλλοτε στην Πλώρη αριστερά και άλλοτε στην αριστερή πλευρά μας. Μειώσαμε στροφές και ταχύτητα.
Ϊσα – Ίσα να καβαλάει το κύμα τους είπα, (να πέφτει ομαλά στο διάκενο) όπως πέφτει το βρέφος στην αγκαλιά της μάνας του που το νανουρίζει τους έφερα σαν παράδειγμα. Εντάξει Καπετάνιε απάντησαν κοφτά λιτά και κατέβηκα να δω τι γίνετε παρακάτω. Βομβαρδισμένο τοπίο, τίποτε δεν ήταν στην θέση του, μόνο η τηλεόραση, ο υπολογιστής του πλοίου και η εικόνα του Άγιου Νικόλα. Την κοίταξα λίγο, σκέφθηκα τα δικά μου κι έφυγα από την βομβαρδισμένη και αφιλόξενη καμπίνα μου κατεβαίνοντας παρακάτω. Έφθασα στο Μαγειρειό. Μόλις είχαμε χάσει μία ντουζίνα πιάτα από το απότομο κούνημα του πλοίου. Ο μάγειρος στεναχωρημένος.
Μη στενοχωριέσαι του απαντώ, πες πως τα σπάσαμε σε μία νύκτα κραιπάλης σε κάποιο νυκτερινό κέντρο. Κι εκείνος χαμογέλασε. Μόνο πρόσεξε δύο πράγματα: Μην φτιάξεις σούπα και μην σερβίρεις αν δεν καθίσει στην θέση του ο καθένας. Εντάξει μου απαντά το έχω κατά νου.
Εσύ Καπτά Μάνο τι θα φας με ρώτησε. Δώσε μου τρία παξιμάδια, ένα κομμάτι κεφαλοτύρι, μια χούφτα ελιές και μισή κούπα χαμομήλι. Κι έτσι έφαγα κι εγώ, λες και άμα γευμάτιζα θα κατέβαινε στο στομάχι.
Το βράδυ έγιναν χειρότερα τα πράγματα. Δεν στεκόταν τίποτε όρθιο. Οι διατοιχίσεις γίνονταν με συχνότητα δευτερολέπτου. Μειώσαμε την ταχύτητα στο ελάχιστο εκεί που απλά κυβερνιέται το πλοίο και αλλάξαμε πορεία βάζοντας τον καιρό στην πλώρη. Και απλά πηγαίναμε. Πήγαμε να ξαπλώσουμε, έτσι απλά να κλείσουμε τα μάτια μας. Για ύπνο ούτε να το συζητάς. Οι μηχανικοί πήγαν στο control της μηχανής, εκεί δεν κουνάει πολύ. Οι υπόλοιποι στο καρέ αξιωματικών που βρίσκετε στο καθ’ ύψος μέσο του πλοίου. Εγώ στην γέφυρα καθισμένος στην καρέκλα να παρακολουθώ κάθε κύμα που τσακωνόταν με το χαλύβδινο κέλυφος του πλοίου.
Τρείς ημέρες και τρεις νύκτες κράτησε αυτή η ταλαιπωρία. Στην αρχή είναι όλα κάπως πιο ήρεμα, στην διάρκεια κόβεται η όρεξη, χαλάει η διάθεση και στο τέλος αποφεύγεις ακόμη και τις περιττές κουβέντες. Μιλάνε τα μάτια, οι εκφράσεις, οι κοφτές λέξεις. Απέναντι από το “Cape Disappointment” των ΗΠΑ ήρθαν τα χειρότερα κύματα του ειρηνικού που μας ταλαιπώρησαν μέχρι το τέλος.
Μόλις μπούμε στο « Juan De Fuca Channel » θα ηρεμήσουμε ξεστόμισε ο Δημήτρης από την Μηχανιώνα. Υπομονή Δημήτρη, αν γυρίσουμε τώρα θα μας χτυπήσει στα πλευρά ο καιρός και θα πάθουμε ζημιές. Άκου Δημήτρη, θα πλεύσουμε Βορειότερα 6 ώρες περί τα 32 Ναυτικά μίλια και πριν δύσει, γιατί θέλω να βλέπω τον καιρό όταν στρίβουμε, θα γυρίσουμε με πορεία για εκεί που είπες, αλήθεια πώς το είπες ?
« Juan De Fuca Channel » το είπα. Ξέρεις καπετάνιε το όνομα του είναι κυριολεκτικά Στενά του Ιωάννη Φωκά. Το βλέμμα μου αμφίβολο. Καλά, καλά του απαντώ, ας δούμε τον καιρό για τις επόμενες 6 ώρες και μετά θα φιλοσοφήσουμε.
Και οι ώρες κυλούσαν αργά μα σταθερά. «Κύμα το Κύμα» που αναφέρει και κάποιο όμορφο τραγούδι. Μία ώρα πριν ξεκινούμε τις διαδικασίες, έλεγχος πηδαλίου και χρόνου απόκρισης, επικοινωνία με το μηχανοστάσιο και τον Α’ μηχανικό. Βασίλη του λέω, άκου σε μία ώρα θα στρίψουμε. Όμως δεν έχουμε ταχύτητα και στην διάρκεια της στροφής θα μειωθεί περισσότερο και ίσως μας χτυπήσει άσχημα το κύμα. Άκου λοιπόν, θα ανεβάσω στροφές πάσει δυνάμει για να αποκτήσουμε ταχύτητα και να έχουμε σταθερή ροπή στρέψης. Ξέρω τι θα μου πεις τώρα. Θα ανεβάσει φορτία η μηχανή. Να είσαστε εκεί κάτω έτοιμοι να μειώσουμε αν απαιτηθεί, κατάλαβες Βασίλη, μόνο αν απαιτηθεί και τότε μόνο. Θα σου δώσω 10 λεπτά ειδοποίηση. Εντάξει καπετάνιε.
Έκλεισα το τηλέφωνο και σκέφθηκα, πλησιάζει η ώρα.
45 λεπτά ακόμη, μισή ώρα ακόμη, 15 λεπτά ακόμη (ειδοποιούμε τους μηχανικούς), Κάνουμε ανακοίνωση να προσέξουν όλοι διότι σε λίγο θα στρίψουμε, Πρόσω Ολοταχώς η μηχανή, 8 λεπτά ακόμη, Πηδάλιο Όλο Δεξιά – 35 μοίρες και όχι λιγότερο δίνετε η εντολή και ακολουθείται. Και τώρα τα μάτια στραμμένα στην Πλώρη μας. Αρχίζει να στρέφει και να διατοιχίζετε, η στροφή μας εξελίσσεται καλά μα κι ο καιρός είναι πεισματάρης, 25 μοίρες κλίση στα δεξιά και στα αριστερά. Το ένα αυτί να περιμένει τηλέφωνο από το μηχανοστάσιο και το άλλο να ακούει τους εξωτερικούς ήχους για οποιοδήποτε σημάδι που να υποδηλώνει πιθανή ζημιά. Τα λόγια είναι περιττά, επιχειρησιακή σιγή στην γέφυρα, μόνο παρακολούθηση, εκτίμηση και γρήγορος υπολογισμός με το μυαλό.
«Ελα τώρα μην με σταματάς, έλα βοήθα με λίγο » μονολόγησα έτσι σαν να περίμενα ένα από μηχανή θεό να επέμβει.
« Το Κύμα θα μας καβαλήσει » μου λένε. « Το βλέπω » τους απαντώ. Και καβαλάει το πλοίο από την μία πλευρά και φεύγει με φόρα από την άλλη. Οι σκάλες είναι ακόμα εκεί, ζημιά δεν φαίνεται πουθενά, ευτυχώς τα μάτια μου σαν Ραντάρ ελέγχουν το κατάστρωμα και φαίνονται όλα να είναι εντάξει. Τηλεφωνώ στην μηχανή: Βασίλη λίγο ακόμη θέλουμε κοίτα να λειτουργεί η μηχανή σου του λέω και το κλείνω χωρίς να περιμένω την καταφατική του απάντηση. Ο χρόνος είναι ζωτικός. Και στρέφουμε πλέον με περισσότερες από 35 μοίρες το λεπτό. 2 λεπτά ακόμη, 1 λεπτό, λίγο ακόμη. Και ξάφνου σαν να με άκουσε ο από μηχανής θεός μου, σαν να μην υπήρχε ποτέ κακοκαιρία όλα άλλαξαν. Γυρίσαμε και φέραμε τον καιρό από πρύμα. Βασίλη, θα μείνουμε σε Πρόσω Ολοταχώς πως είσαι με τα φορτία σου ? ρωτώ. Όλα Καλά μου απαντά. Βασίλη συγγνώμη που ήμουν απότομος νωρίτερα, λέω. Όλα Καλά μου απαντά ξανά.
Μαζέψαμε τα πράγματα από κάτω και βάλαμε ξανά τον Ναυτικό Χάρτη στην θέση του. Κοιτάω τον χάρτη και διαβάζω « Juan De Fuca Channel ». Παίρνω τα Pilot Books και διαβάζω ότι το στενό αυτό ανακαλύφθηκε από τον Ιωάννη Φωκά, Έλληνα θαλασσοπόρο στις αρχές του 15ου αιώνα. Ο Φωκάς που γεννήθηκε στην Κεφαλονιά ήταν απόγονος του Βυζαντινού Εμμανουήλ και Ανδρόνικου Φωκά, ευγενείς και υπερασπιστές του Βυζαντίου. Η Ονομασία των στενών δόθηκε από τον Βρετανό Captain Charles William Barkley προς τιμή του Ιωάννη Φωκά το 1787 όταν ο πρώτος έπλευσε εν μέσω μίας ισχυρής καταιγίδας στα στενά για να βρεί γαλήνη και ηρεμία με το ιστιοφόρο του S/Y IMPERIAL EAGLE. Επίσης η ευρύτερη περιοχή ονομάσθηκε Olympic Peninsula και το Υψηλότερο βουνό στην Αμερικανική περιοχή ονομάζεται ΌΛΥΜΠΟΣ.
Σταματά λίγο το μυαλό, σκέπτεται στιγμιαία κι αισθάνεσαι περήφανος για τους προγόνους σου. Τώρα που όλα ηρέμησαν, βγαίνεις έξω στο πτερό της γέφυρας, αναπνέεις καθαρό παγωμένο αέρα, κλείνεις τα μάτια και γυρνάς το ρολόϊ του χρόνου πίσω κάποιους αιώνες. Πόσο κινδύνεψε άραγε ο Βρετανός που έφθασε να τιμήσει την περιοχή με το όνομα ενός Έλληνα Θαλασσοπόρου ? Πώς να αισθάνθηκε άραγε όταν αντίκρισε την πρώτη βουνοκορφή και την ονόμασε Όλυμπο ? Πώς να αισθάνθηκε ο ταπεινός κι ευγενής Φωκάς όταν ανακάλυψε το στενό της σωτηρίας και της γαλήνης ? Πόσο ευγενής ήταν που δεν θέλησε να δώσει στα στενά το όνομα του μα άφησε την Ιστορία στο διάβα της να τον κρίνει και να τον δικαιώσει ? Πόσοι άλλοι άραγε ήρθαν στα στενά αυτά μέχρι να κοπάσουν αυτά τα λυσσασμένα υδάτινα τείχη ?
Ανοίγω τα μάτια μετά από τις γρήγορες αυτές σκέψεις και νιώθω το σούρουπο στην πλάτη. Συννεφιασμένος ουρανός με τα χρώματα του δειλινού να πέφτουν πάνω τους. Καπετάνιε, φάνηκε το φανάρι του Φωκά μου λένε. Κοιτώ και να σου ξεπροβάλλει στις 110 μοίρες διόπτευση. Σαν να μας υποδέχεται φιλικά και να μας δείχνει την γαλήνη.
Δημήτρη τι απόσταση έχουμε από τον Φωκά ?
Ένδεκα μίλια είναι η απόσταση.
Χαμογελώ και απαντώ « Τα καταφέραμε » - « Ναι » μου απαντούν χαμογελαστά.
« Πάρτε τηλέφωνο το μάγειρα και πείτε του να ετοιμάσει σούπα και πατσά μήπως και στρώσει λίγο το στομάχι μας. Κοντεύει να σπάσει αυτές τις ημέρες », είπα για να σπάσω το βαρύ κλίμα και να επαναφέρω το ηθικό σε καλύτερο επίπεδο..
Σε λίγες ημέρες, φορτωμένοι με αργό πετρέλαιο αυτή την φορά, σαλπάραμε απο Το Βανκούβερ με πορεία νότια, για το Σαν Φρανσίσκο (από όπου σαν στέλνω κι αυτό το μήνυμα).
Βγαίνοντας στο Ειρηνικό, είχα τις ίδιες έννοιες μα τώρα θα είχαμε την κακοκαιρία από πρύμα κι έτσι το κακό θα ήταν λιγότερο. Λίγο πριν την έξοδο μας στο Ειρηνικό, περπάτησα προς το αριστερό άκρο του πτερύγιο της γέφυρας γύρισα το βλέμμα μου στο Φανάρι του Φωκά και μονολόγησα:
«Γειά σου φίλε Φωκά, Σ’ ευχαριστώ » λες και ήταν εκεί ο ίδιος ο Φωκάς και να προϋπαντούσε τα πλοία. Κι ο Όλυμπος, γεμάτος χιόνια και ορατός πια, έστεκε επιβλητικά στο Βάθος.
Με την ευχή οι φάροι της γαλήνης, της αγάπης και της ευτυχίας σας να λάμπουν για εσάς και όλους γύρω σας τελειώνω το μήνυμα μου με μία Κυριακάτικη καλημέρα.
«Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον Φωκά, εύχομαι το ταξίδι σου να είναι γαλήνιο»
Από το αγκυροβόλιο του Σαν Φρανσίσκο, με φόντο το Αλκατράζ,
Capt Μ. Κ.
02-03-2013
